مقایسه سازوکارهای گسله‌های فعال در ترانشه‌های دیرینه لرزه‌شناسی و سازوکارهای کانونی در جنوب البرز مرکزی

صفحه­های گسلی از سه ترانشه (مطالعات دیرینه‌ لرزه­شناسی) با سن­های پلایستوسن جوان و هولوسن با سازوکارهای کانونی مقایسه شده‌اند تا ارتباط میان این دو داده مشخص شود. نشان داده شدکه ارتباط مستقیم میان داده­های سطحی (گسله­ها و خش‌خط آنها) و داده­های عمقی (سازوکار کانونی) وجود دارد. تانسور تنش با اندازه‌گیری­های سطحی از سه ترانشه راندگی شمال تهران، مشا و فیروزکوه به­دست­آمد. از تانسور تنش محاسبه­شده، صفحه­های گسلی‌ای انتخاب شدند که با روند عمومی گسله­های مشا و فیروزکوه همسو هستند. این داده با سازوکارهای کانونی همخوانی خوبی دارد. در ترانشه سوم که داده­ها برای حل تانسور تنش کافی نیستند، با تعیین اندازه میانگین روند، شیب و شیب خش‌خط­ها (ریک)، در جایی که آرامش لرزه‌ای برقرار است سازوکار کانونی دیرینه پیشنهاد شد. براساس یافته­های سطحی و سازوکارهای کانونی، بیشینه تنش افقی (5±45~N1s) و تنش کمینه (3s) شیب نزدیک به افق دارند و محور تنش میانی (2s) عمود بر زمین با رژیم زمین‌ساختی راستالغز است.     گسله مشا با روند (E100N) و شیب به سوی شمال، سازوکار راستالغز چپ‌بر و یک مؤلفه کوچک کششی دارد که در پایانه خاوری خود به گسله فیروزکوه با روند (E60N) و شیب به سوی جنوب با سازوکار راستالغز همراه با یک مؤلفه فشاری می­پیوندد.